دریغ از چیزهایی که نباید میشد و شد ...

حتی وقتی بغض راه گلویم را بسته و به قواره ی تمام دنیا حرف دارم برای نوشتن

پس چرا کلمه های من دیگر ردیف نمی شوند؟ کجا رفته اند این زبان بسته هایی که روزگاری به حرف می کشیدمشان ؟

پی نوشت : باز هم نتوانستم

پی نوشت تر : می دانم که شروع خوبی نبود ...

که مگر باکدام زبان و قلم میتوان گفت و نوشت که سایه ی دردهای تو روی تن من افتاد و لکه ات روی پوستم ماند ؛ و غصه ات خنده را از لبم برداشت ؛ و فکرت مرا پیر کرد ...

پ.ن : شبیه تلخ آرزوهایی که بی تو رفته به باد

شاید روزی بیایی

که دیگر عطر تنت مرا نمی کشد ...

پ.ن : عریان کنید جام می هفت ساله را / تا در من اشتیاق گناهی هنوز هست « سعید بیابانکی »

در همین روزهایی که چشمانم خیره به روبروست و ذهنم درگیر پشت سر

در همین روزهایی که به حد مرگ از زندگی دورم

صدا کن مرا ...

شاید که مسیحای نفس تو بتواند دلم را به زندگی بازگرداند

پ.ن : صدا کن مرا / صدای تو خوب است / صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی است / که در انتهای صمیمیت حزن می روید ... « سهراب سپهری - به باغ همسفران _ حجم سبز »